«Μένοντας μέσα, μη σας αφήνετε μόνους…»

Αυτό το διάστημα, λόγω της «ακινησίας» που με κάποιον τρόπο μας επιβάλλεται έξωθεν, καθώς και της αλλαγής στην καθημερινότητά μας, πολλοί βιώνουν άγχος, θλίψη, φόβο, απάθεια, βαρεμάρα, μοναξιά. Παρότι είναι η δεύτερη φορά που είμαστε στην ίδια κατάσταση και δεν υπάρχει ο φόβος και η αβεβαιότητα της προηγούμενης περιόδου, αυτή τη φορά φαίνεται να έρχονται στην επιφάνεια πιο βαθιά μας κομμάτια.

Η αίσθηση ότι χρειάζεται να συνεχίσουμε να έχουμε την καθημερινότητά μας, φαινομενικά σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει, ενώ τόσα πράγματα τριγύρω είναι ξανά διαφορετικά είναι δύσκολη και πιεστική. Ενώ στην προηγούμενη καραντίνα υπήρχε κάπως και η αίσθηση και η πίεση ότι χρειάζεται να «αδράξουμε» αυτό το διάστημα για να κάνουμε όλα όσα θέλαμε και δεν προλαβαίναμε τόσο καιρό, τώρα είναι σαν να βγαίνει στην επιφάνεια κυρίως η θλίψη, η κούραση και η μοναξιά.

Πολλοί μπορεί να βιώνουν συναισθήματα και να θυμούνται καταστάσεις που είχαν πολύ καιρό να βιώσουν και να έρθουν σε επαφή και μπορεί να νιώθουν κομμάτια του παρελθόντος να ξυπνούν και να τους δυσκολεύουν και πάλι. Αυτό συμβαίνει γιατί, για μια ακόμη φορά, εξαιτίας του γενικότερου ασταθούς πεδίου και κλίματος, όλα βγαίνουν στην επιφάνεια και μεγεθύνονται. Όλα εκείνα που στην καθημερινότητά μας μπορεί να αγνοούσαμε γιατί δεν είχαμε το χρόνο να τα δούμε και να ασχοληθούμε με αυτά, τώρα έχουν έρθει στην επιφάνεια και μοιάζουν να είναι διαρκώς παρόντα.

Έτσι, καλούμαστε να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας, να μας δούμε και να μας ακούσουμε διαφορετικά. Τις περισσότερες φορές, αυτά που στο τώρα μας δυσκολεύουν και μας πιέζουν τα έχουμε ξαναβιώσει κάποια στιγμή στο παρελθόν και, με κάποιον τρόπο, μας είναι γνώριμα. Αυτό που μπορούμε να επιλέξουμε αυτή τη φορά να είναι διαφορετικό είναι ο τρόπος που θα σταθούμε και θα ασχοληθούμε με όλα αυτά.

Τώρα, είναι η ευκαιρία να δώσουμε χώρο – σε εμάς και στα κομμάτια μας που πονάνε και ζητούν την προσοχή μας – να τα φροντίσουμε και να μας φροντίσουμε. Είναι η ευκαιρία να έρθουμε σε πιο ουσιαστική επαφή με εμάς και το μέσα μας. Να κάνουμε μια παύση για να στρέψουμε αλλού το φακό και την εστίασή μας και να αφουγκραστούμε. Και, όπως κι αν το βιώνει ο καθένας, είτε είναι μόνος, είτε είναι με παρέα, είναι σημαντικό να ζητάει τη βοήθεια που χρειάζεται. Μη σας αφήνετε μόνους…

Δημητρίου Στεφανία- Σοφία, Ψυχολόγος Α.Π.Θ., Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt