«Το σώμα είναι ο οίκος της ψυχής!»…
Το σώμα είναι ουσιαστικά το εργαλείο επικοινωνίας που έχουμε με το περιβάλλον μας. Κινούμαστε, στεκόμαστε, καταλαμβάνουμε χώρο, μεταφέρουμε και λαμβάνουμε μηνύματα, αντιδρούμε, διαντιδρούμε, δημιουργούμε και καταστρέφουμε. Το σώμα μας «δίνει» την γλώσσα και άλλα είδη επικοινωνίας όπως το ύφος, τις χειρονομίες και τις κινήσεις. Έχει όμως και την δική του «γλώσσα» που μέσα από αισθήσεις, συμπτώματα και ασθένειες, μεταφέρει μηνύματα για συναισθήματα, σκέψεις, επιθυμίες και ανάγκες.
Δεν πρόκειται βέβαια για μια καινούργια ανακάλυψη! Οι σαμάνοι , οι αρχαίοι Ασκληπιάδες και οι θεραπευτές άλλων εποχών γνώριζαν πως οι ψυχικές καταστάσεις είχαν άμεσο αντίκτυπο στην κατάσταση της υγείας και είχαν ήδη παρατηρήσει πως συγκεκριμένα αρνητικά συναισθήματα είχαν την τάση να μετατρέπονται σε εξίσου συγκεκριμένες ασθένειες. Χρειάστηκαν βέβαια αιώνες για να συστηματοποιηθεί και να γίνει αποδεκτή αυτή η γνώση. Σήμερα ακόμη και στον αυστηρά ιατρικοποιημένο κόσμο της δύσης, η ψυχονευροφυσιολογία έχει να επιδείξει πολλά πειστήρια από έρευνες που αποδεικνύουν την επίδραση των σκέψεων, των συναισθημάτων και των εσωτερικών εντάσεων στο σώμα.
Φαίνεται πως όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες , ιδίως όταν παραμείνουν ανέκφραστες, τόσο βαθύτερα τα αχνάρια που αφήνουν μέσα μας. Γιατί τίποτα δεν χάνεται . Το δάκρυ που δεν κύλισε, το γέλιο που δεν βγήκε, η σκέψη που δεν μοιράστηκε, ο πόνος που δεν κουβεντιάστηκε, ο φόβος που δεν φανερώθηκε, η επιθυμία που δεν εκφράστηκε… δεν χάνονται κάπου βαθιά μέσα μας, χωρίς δράση και επίδραση. Ο ηλεκτρομαγνητισμός μας έχει αποδείξει πως όλα αποτελούν ενέργεια, είτε τα βλέπουμε είτε όχι, είτε εκφράζονται είτε ότι. Η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ! Μόνο μεταλλάσσεται. Κάπως έτσι τα συναισθήματα, οι επιθυμίες, οι ανάγκες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν ικανοποιούνται ποτέ, τελικά μεταλλάσσουν την ενέργεια τους στο σώμα μας και με διάφορους νοσογόνους παράγοντες καταβάλουν το αμυντικό σύστημα και το σώμα εμφανίζει ασθένειες.
Ουσιαστικά λοιπόν αργά ή γρήγορα θα βρουν τρόπο να ξεγλιστρήσουν, να βγουν στο φως οι όποιες εντάσεις, συγκρούσεις ή και ανεκπλήρωτες επιθυμίες, είτε ως ψυχική διαταραχή, είτε ως σωματική ασθένεια είτε και τα δύο μαζί. Ο Ντήπακ Τσόπρα στο βιβλίο του «Κβαντική Θεραπεία» μιλάει για χαρούμενο και λυπημένο στομάχι, για θυμωμένα νεφρά και φοβισμένο αυχένα εξηγώντας πως τα συναισθήματά μας διαποτίζουν κάθε όργανο, μόριο και κύτταρο του σώματός μας. Ακόμη και οι γιατροί που δεν πιστεύουν απόλυτα σ’ αυτήν την ψυχοσωματική προσέγγιση, έχουν την τάση να είναι ανοιχτοί στην διερεύνηση της ψυχικής διάθεσης – κατάστασης, κατά την αντιμετώπιση μιας ασθένειας.
Στο χώρο της ολιστικής θεραπείας (οποιασδήποτε μορφής ψυχικής και σωματικής θεραπείας), δεν υιοθετείται απλά η ψυχοσωματική προσέγγιση. Γίνεται ένα βήμα παραπάνω. Η ασθένεια δεν αντιμετωπίζεται απλά ως «ξέσπασμα» του σώματος λόγω των «βαριών – αβάσταχτων» ψυχολογικών εντάσεων αλλά κυρίως ως ανακούφιση της ψυχής που επιτέλους έχει βρει έναν τρόπο να εκφράσει τις βαθύτερες ανάγκες της.
Μ’ αυτήν την έννοια ο ασθενής δεν παροτρύνεται να «πολεμήσει» την ασθένεια δείχνοντας μεγαλύτερη δύναμη, θάρρος και αντοχή σε ότι τον αγχώνει, τον φοβίζει, τον θλίβει ή τον ακινητοποιεί. Καλείται να «κάνει ειρήνη» με την ασθένεια, να σταματήσει να την «πολεμά» και με φιλική διάθεση να προσπαθήσει να ακούσει, να αναγνωρίσει, να κατανοήσει και να αποδεχθεί το κρυμμένο μήνυμα!
Ας μην ξεχνάμε, κάθε ασθένεια κάτι προσπαθεί να μας πει! Είναι η γλώσσα του σώματος μας που προσπαθεί να ανακουφίσει την ψυχή, επικοινωνώντας το συσσωρευμένο απόθεμα φόβων, ελλείψεων, ματαιώσεων και ανεκπλήρωτων αναγκών – επιθυμιών.
«…Το κρυολόγημα «στάζει» όταν ο οργανισμός δεν κλαίει. Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες. Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει. Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει… Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει. Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες. Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει. Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη. Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες. Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει. Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει. Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει. Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνυνται για να παλέψουν. Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια σου είναι «άκαμπτη». Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή / και επιμένεις να επιθυμείς ό,τι δε μπορείς να έχεις.»… Nelson Torres (Doctor στη Ψυχιατρική (UCV) και ειδικός σε ψυχο-νευρό-ανοσογλωσσική PNIL στη Βενεζουέλα) .
Η ασθένεια αποτελεί έναν δρόμο (σίγουρα δύσκολο και επώδυνο) για ουσιαστική αυτογνωσία και προσωπική εξέλιξη. Φυσικά κάποια στιγμή η ύλη φθείρεται και έρχεται ο θάνατος. Η πραγματικότητα αυτή δεν ανατρέπεται. Αυτό που ανατρέπεται είναι οι συνεχείς και καθημερινοί «θάνατοι» που υπάρχουν και κυριαρχούν πριν τον οριστικό.
Η ιδέα να είναι φίλος κανείς με την ασθένεια και όχι να την πολεμάει, βοηθά στην διαδικασία της εσωτερική ειρήνης, αγάπης και ευτυχίας γιατί « η ευτυχία δεν φέρνει την ευγνωμοσύνη αλλά η ευγνωμοσύνη την ευτυχία»!
Μαρία Κυριακίδου,
Ψυχολόγος.