Ηευτυχία βρίσκεται στην αλήθεια που δεν χρειάζεται μάσκες, υπεκφυγές και στρατηγικές,
Για να μην πληγώνεται κανείς και να είναι καλά, πρέπει να είναι και λίγο έως πολύ αναίσθητος, εγωιστής και να μην «τα δίνει όλα» στις σχέσεις του.
Λάθος! Η ευτυχία βρίσκεται στην αλήθεια που δεν χρειάζεται μάσκες, υπεκφυγές και στρατηγικές, στην αδυναμία που δεν κρύβεται από φόβο και ανασφάλεια, στο δόσιμο που δεν γίνεται με όρους ανταλλαγής και στην δέσμευση που γίνεται με αφοσίωση, αγάπη και πίστη. Προσπαθώντας κανείς να αποκτήσει μια σχέση αγάπης, ξεκινά ένα «ταξίδι» γεμάτο εκπλήξεις (ευχάριστες και δυσάρεστες) όπου οι εμπειρίες και τα συναισθήματα εναλλάσσονται. Δεν μπορεί κανείς να αποφύγει την λύπη, την απογοήτευση, τον πόνο, τον θυμό …. κ.α. αρνητικά συναισθήματα. Όποιος έχει το προνόμιο να νιώθει, τα νιώθει όλα, θετικά και αρνητικά. Είναι μύθος πως προστατεύει κανείς τον εαυτό του, σκληραίνοντας τον απέναντι στα αρνητικά συναισθήματα. Το μόνο που καταφέρνει είναι να «παγώσει» μέσα του, να μην μπορεί δηλαδή να νιώσει, να αγαπήσει, να χαρεί πραγματικά και να ζήσει την ζωή του μέσα από αληθινές σχέσεις αγάπης. Δεν είναι αξιοζήλευτοι οι σκληροί, αναίσθητοι, απόμακροι και ακλόνητοι άνθρωποι. Δεν είναι καν ανθρώπινοι. Δεν είναι αξιοζήλευτοι γιατί είναι μόνοι και γιατί δεν έχουν ζήσει το πραγματικό μεγαλείο της αγάπης! Δεν έχουν ζήσει την αγάπη χωρίς όρους και ανταλλάγματα, την αγάπη που ανακουφίζει, που αποδέχεται, που φροντίζει, που σέβεται, που χαίρεται , που λυπάται…. Δεν έχουν ζήσει την αγάπη που σου επιτρέπει να είσαι ταυτόχρονα δυνατός και αδύναμος.
Ο μόνος τρόπος να προστατεύει κανείς τον εαυτό του, είναι να τον αγαπά. Αν τον αγαπά, θα τον φροντίζει και θα τον προσέχει. Μπορεί να πληγώνεται, να λυπάται ή και να απογοητεύεται αλλά δεν θα διαλύεται. Η αγάπη του θα λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας που θα αποτρέπει, θα σταματά οτιδήποτε κακοποιητικό. Με άλλα λόγια, θα εμπιστεύεται τον άλλον όχι μόνο γιατί έχει αποδείξεις – τεκμήρια για το ποιον του αλλά γιατί εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό για το τι αντέχει και τι όχι. Έτσι η εμπιστοσύνη γίνεται μια εσωτερική υπόθεση όπου για να προστατευτεί κανείς αρκεί να πιστεύει στον εαυτό του και στην ικανότητα του να προστατεύεται. Μπορεί να είναι καλοπροαίρετος, θετικός και ανοιχτός στον άλλον όχι μόνο γιατί ο άλλος τον έχει πείσει (σημαντικό βέβαια και αυτό !) αλλά και γιατί ο ίδιος έχει πεισθεί ότι θέλει και μπορεί να ρισκάρει με βάσει όσα νιώθει και εκτιμά αλλά και γιατί σε κάθε περίπτωση δεν θα παραμελήσει τον εαυτό του και δεν θα γίνει θύμα κανενός .
Αυτό που διαλύει τους ανθρώπους δεν είναι ότι αφήνονται και ότι είναι συναισθηματικοί. Αυτό που τους διαλύει είναι ότι δεν αγαπούν τόσο τον εαυτό τους ώστε να τον προστατέψουν όπως θα προστάτευαν κάποιον άλλον αγαπημένο τους. Αυτή είναι προστασία . Η αγάπη! Η απλόχερη, αστείρευτη, ανιδιοτελής Αγάπη! Πρώτα στον ίδιο μας τον εαυτό και στην συνέχεια στους άλλους.
Μαρία Κυριακίδου, ψυχολόγος.