Κλείνοντας κύκλους…Ή αλλιώς, ζώντας με την απώλεια…

Καθώς πλησιάζουμε προς το κλείσιμο άλλης μιας χρόνιας και ετοιμαζόμαστε να αλλάξουμε δεκαετία, ο καθένας μας, λιγότερο ή περισσότερο, μπαίνει στη διαδικασία να κάνει τον απολογισμό του και να δει πώς ήταν η ζωή του αυτή τη χρονιά που πέρασε. Είναι συχνό, όταν μια χρονιά τείνει να κλείσει, έστω και συμβολικά, να παρατηρούμε και διάφορες απώλειες που βιώσαμε ή κομμάτια της ζωής μας τα οποία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έκλεισαν τον κύκλο τους ή άλλαξαν μορφή. Επίσης, είναι η περίοδος που πολλοί θέτουν στόχους ή επαναπροσδιορίζουν  τους ήδη υπάρχοντες στόχους τους, με αποτέλεσμα να αξιολογούν πώς έχουν εξελιχθεί ως τώρα τα πράγματα στη ζωή τους.

Όταν μιλάμε για απώλεια δεν είναι απαραίτητο ότι μιλάμε μόνο για το φυσικό θάνατο. Μπορεί να μιλάμε για έναν χωρισμό – και άρα την απώλεια μια σχέσης και ενός ανθρώπου που μέχρι τώρα είχε σημαντική θέση στη ζωή μας – για την απώλεια και την αλλαγή πλευρών του εαυτού μας που μας συνόδευαν τόσα χρόνια, για την αλλαγή καταστάσεων και συνθηκών και για πολλά άλλα. Μπορεί, με λίγα λόγια, ο θάνατος να αφορά ένα συμβολικό επίπεδο. Στην πραγματικότητα, οποιαδήποτε αλλαγή συμβαίνει, συνοδεύεται και από μια απώλεια – έναν «θάνατο». Πάντοτε στη ζωή κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε, κάτι αφήνουμε πίσω για να προχωρήσουμε σε κάτι που βρίσκεται μπροστά.

Η απώλεια, με όποια μορφή κι αν πάρει, είναι σύμφυτη με την ίδια τη ζωή – είναι η άλλη όψη της. Με έναν τρόπο, είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή, υπό την έννοια ότι μας κινητοποιεί, υπενθυμίζοντάς μας ότι τίποτα δεν είναι παντοτινό – τα πράγματα αλλάζουν και εξελίσσονται. Όπως δεν μπορεί να υπάρχει το καλό χωρίς το κακό ή το φως χωρίς το σκοτάδι, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς απώλεια. Και επίσης, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν υπάρχει απώλεια χωρίς ανάπτυξη. Είναι μια έννοια που δύσκολα γίνεται κατανοητή και ίσως για το λόγο αυτό πάντοτε μας εκπλήσσει και μας ξαφνιάζει. Με μια πρώτη ματιά στη ζωή και στις απώλειές μας δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε πως έχουμε αναπτυχθεί και ωριμάσει.  Πολλές φορές, ξεχνάμε να αναγνωρίσουμε την αλλαγή, γιατί υπάρχει η προσδοκία ότι η αλλαγή και η εξέλιξη έχουν μόνο θετικό πρόσημο. Όμως κοιτώντας τα κομμάτια εκείνα που κάποτε μας πλήγωσαν και μας πόνεσαν, βλέπουμε ότι είναι ακριβώς αυτά που μας βοήθησαν να πάμε παρακάτω, ακόμη κι αν ο δρόμος ήταν δύσκολος.

Έτσι λοιπόν, τις λίγες αυτές μέρες πριν την εκπνοή ενός ακόμη έτους, ας πάρει ο καθένας από εμάς το χρόνο να σκεφτεί και να αναγνωρίσει τις αλλαγές εκείνες – μεγάλες ή μικρές – που βίωσε και έκανε μέσα σε αυτό το χρόνο,παρατηρώντας ταυτόχρονα πού βρίσκεται σήμερα σε σχέση με όλες αυτές. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε να παίρνουμε ανάσες, ευχαριστώντας μας για το σημείο που σήμερα βρισκόμαστε ώστε να μπορούμε να κάνουμε χώρο για όλα όσα πρόκειται να έρθουν… Καλή μας χρονιά!!

Δημητρίου Στεφανία- Σοφία, Ψυχολόγος Α.Π.Θ., Ψυχοθεραπεύτρια Gestalt