Στις μέρες μας έχουμε εξοικειωθεί ιδιαίτερα με την έννοια της κρίσης. Άλλωστε τον τελευταίο καιρό την ακούμε συνέχεια λόγω των οικονομικών προβλημάτων. Όμως η έννοια της κρίσης έχει πολλές όψεις. Αν κοιτάξουμε τον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο, τον δικό μας δηλαδή κόσμο, μπορεί να δούμε αδικία, διαφθορά, στυγνό ανταγωνισμό, αναξιοκρατία, ανηθικότητα, φόβο, ντροπή, ανασφάλεια, άγχος, μοναξιά, θλίψη, θυμός κ.α. πολλά!!! Όλες οι όψεις της κρίσης έχουν γίνει καταστάσεις καθημερινές. Ακόμη και για κάποιον που δεν τις βιώνει αποτελούν παρ’ αυτά ένα πολύ οικείο θέμα καθώς είναι γύρω του, δίπλα του, κοντά του ή και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και της τηλεόρασης του. Βέβαια ο άνθρωπος ως προσαρμοστικό ον έχει μάθει να αφομοιώνει ότι συναντά στο περιβάλλον του και να επιβιώνει. Καμιά κρίση δεν εξαφάνισε τον άνθρωπο. Όμως κάθε μια άφησε τα ίχνη της. Ποια είναι λοιπόν τα ίχνη στον δικό μας κόσμο; Το άγχος, οι φοβίες, οι κρίσεις πανικού, η βία, η θλίψη, οι εξαρτήσεις, οι ψυχοσωματικές αρρώστιες και άλλες πολλές και διάφορες ψυχικές διαταραχές ή ψυχολογικά προβλήματα, αποτελούν τα ανεξίτηλα ίχνη αυτής της κρίσης. Στην εποχή μας υπάρχουν πάνω από 3000 διαγνωσμένες ψυχικές ασθένειες και βέβαια πολλές «θεραπείες» (τα εισαγωγικά υπονοούν μια αμφισβήτηση ως προς την αποτελεσματικότητα). Η κοινωνία, ο κόσμος μας λοιπόν όλο και «αρρωσταίνει». Αυτό είναι το πρώτο και μεγάλο κόστος της κρίσης. Της δικιάς μας κρίσης. Καθημερινά ψυχολόγοι, ψυχίατροι και άλλοι «ειδικοί» του χώρου της ψυχικής υγείας καλούνται να δώσουν λύσεις σε διάφορα προβλήματα και δυσλειτουργικές καταστάσεις. Άνθρωποι γεμάτοι προβληματισμούς, αδιέξοδα, ανασφάλειες, ψάχνουν για λύσεις, ψάχνουν για γιατρειά. Με σκοπό αφού γίνουν καλά, να ξαναεπιστρέψουν στον κόσμο – το πλαίσιο – απ’ όπου ήρθαν, με μεγαλύτερες πια αντοχές και καλύτερες δυνατότητες αφομοίωσης. Επιστρέφει λοιπόν κανείς σε μια κοινωνία με διαφθορά και αναξιοκρατία. Σε καταστάσεις αδικίας και ατιμίας. Σε εργασιακές συνθήκες που ενδεχομένως φέρνουν εξάντληση και απογοήτευση. Σε οικονομικές συνθήκες εξάρτησης από ένα καταναλωτικό σύστημα που απλά αποπροσανατολίζει από τις πραγματικές ανάγκες. Σε οικογενειακές σχέσεις που ενδεχομένως είναι σε αδιέξοδο ή δεν υπάρχουν. Σε προσωπικές σχέσεις που ίσως ματαιώνουν, αποπροσανατολίζουν, πληγώνουν. Επιστροφή λοιπόν σε μια κοινωνική κατάσταση δύσκολη που ανατροφοδοτεί την «αρρώστια». Επιστροφή στην κρίση με κάθε κόστος. Με την ίδια ακριβώς λογική που ένας γιατρός προσπαθεί να θεραπεύσει το καρκίνο ενός ασθενή του για να μπορέσει αυτός να επιστρέψει στο ίδιο μολυσμένο και ανθυγιεινό περιβάλλον του, στην ίδια καρκινογόνα διατροφή και ζωή του με άλλες πια αντοχές. Αναρωτιέται κανείς για τα όρια και τις δυνατότητες των ανθρώπων. Πόσα μπορούν να αντέξουν. Πόσο μπορούν να προσαρμοστούν; Πόσες ακόμη ψυχικές διαταραχές και ψυχολογικά προβλήματα μπορούν να αναπηδήσουν ως αντίδραση σε κάτι που υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση; Γιατί ο άνθρωπος από την φύση του ζει, συμπορεύεται και επιβιώνει σε κοινωνίες. Κοινωνίες όμως που δημιουργούνται με σκοπό να προάγουν την ασφάλεια του. Στην εποχή μας ο άνθρωπος καλείται να προσαρμοστεί με μια αντίφαση. Να ζει σε οργανωμένες κοινωνίες και να αντέχει να νιώθει ανασφαλής. Οι κρίσεις όμως ως γνωστόν είναι πάντα και μια ευκαιρία για ελπίδα. Μέσα από την δικιά μας λοιπόν κρίση του πολιτισμένου κόσμου, αναπηδούν προσπάθειες αναδιοργάνωσης στα πλαίσια τα κοινοτικά. Ελπίδες γεννιούνται από τις πολιτικές και κοινωνικές δράσεις ομάδων που αποζητούν να διαφοροποιηθούν από την κατεστημένη κατάσταση της κρίσης. Άνθρωποι που επιζητούν την επικοινωνία, την αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον και την στήριξη των συνανθρώπων. Άνθρωποι που ξεκινώντας από τον εαυτό τους προσπαθούν να αναδιοργανωθούν και να δημιουργήσουν κοινωνίες δημιουργικές ακόμη και αν πρόκειται για «μικροκοινωνίες» όπως η οικογένεια, το σχολείο, η γειτονιά, οι φίλοι, ο σύλλογος κ.α. Μήπως τελικά είναι καιρός οι επαγγελματίες του ψυχοκοινωνικού τομέα να κάνουν μια στροφή στην θεώρηση τους; Είναι σημείο των καιρών επιτακτικό πια οι ψυχολόγοι και κάθε είδους ειδικοί του ψυχοκοινωνικού τομέα να λειτουργήσουν και να παρέμβουν μέσα από έναν ενεργό κοινωνικοπολιτικό ρόλο που θα προσφέρει εναλλακτικές σε όλα τα πλαίσια και που θα ξεπερνά τα όρια των ιατρείων και των γραφείων τους. Σίγουρα η εποχή μας κινδυνεύει να γίνει η εποχή των ψυχολόγων και των ψυχιάτρων. Έφτασε όμως πια η στιγμή να γίνει απ’ όλους αντιληπτό ότι η εμφάνιση οποιασδήποτε διαταραχής , οποιασδήποτε προβληματικότητας δεν αποτελεί πρόβλημα του ατόμου αλλά πρόβλημα του συστήματος / συστημάτων που αυτό ανήκει. Η όποια παρέμβαση λοιπόν οφείλει να εστιάζει στο όλον, το σύνολο, την ομάδα και όχι στην μονάδα, το άτομο. Κάθε αλλαγή (θεραπεία) επομένως σε ένα μέρος του συστήματος μπορεί να γίνει εφικτή μόνο μέσω της σύμπραξης και αποδοχής του ίδιου του συστήματος παρέχοντας ένα άλλο έδαφος ύπαρξης. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί η επιτυχία της ομαδικής ψυχοθεραπείας, της οικογενειακής θεραπείας, των ομάδων αυτοβοήθειας, των κοινοτήτων και γενικότερα των ομάδων που παίρνουν πρωτοβουλίες κοινωνικές, πολιτιστικές και ανθρωπιστικές. Η κρίση σε κάθε της διάσταση μπορεί να αντιμετωπισθεί με την ουσιαστική διαφοροποίηση και την αναδιοργάνωση. Κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί σε ομάδες, σε κοινότητες μπορούμε να αναζητήσουμε «διαφορές που θα κάνουν την διαφορά» και που θα είναι φιλικότερες προς την φύση των ανθρώπων. Ο κόσμος όλος δεν αλλάζει από έναν άνθρωπο όμως κάθε άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τον δικό του κόσμο. Αρκεί να ζούμε όπως σκεφτόμαστε και όχι να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.

3 κακές συνήθειες που ωθούν στην κατάθλιψη

Αποχή από την άσκηση

Κακή διατροφή

Έλλειψη ύπνου

Ρωτήστε με

Είμαι εδώ για να σας λύσω οποιαδήποτε απορία μπορεί να έχετε σε ότι αφορά την ψυχική σας ισορροπία.