O έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής! Είναι πάθος, ενθουσιασμός, έκσταση, χαρά, αισιοδοξία, όρεξη για ζωή αλλά βέβαια και πόνος και θλίψη, γιατί αυτό σημαίνει να ζεις. Να μπορείς να τα νιώθεις όλα! Ερωτευόμαστε ανθρώπους, ερωτευόμαστε δράσεις, καταστάσεις, στόχους, όνειρα… ερωτευόμαστε ότι δίνει νόημα στην ζωή μας. Ερωτευόμαστε την ίδια μας την ζωή! Συνήθως, ο έρωτας έρχεται εύκολα. Συχνά χωρίς την συνειδητή επιλογή μας. Άλλοτε από εκεί που δεν τον περιμένουμε… Άλλοτε χωρίς καν να τον επιδιώξουμε…. Έτσι απλά!
Το να παραμείνει όμως κανείς σε έρωτα…. Αυτό είναι μια άλλη πολύ μεγάλη, δύσκολη αλλά και υπέροχη επιλογή! Θρέφουμε τον έρωτα με όλη μας την ύπαρξη. Δίνουμε τα καλύτερα μας αποθέματα. Οργανώνουμε τις καλύτερες μας στρατηγικές. Αφιερώνουμε χρόνο και ενέργεια …. Και εν τέλει απολαμβάνουμε το δημιούργημα μας! Ναι, ο έρωτας είναι δημιούργημα μας. Έχουμε τους έρωτες που μας αξίζουν.
Χρειάζεται ωριμότητα για να παραμένει κανείς ερωτευμένος. Θέλει γνώση του εαυτού και των άλλων, θέλει ενσυναίσθηση και μοίρασμα συναισθημάτων, θέλει τόλμη, δύναμη αλλά και αδυναμία, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει υπευθυνότητα στις επιλογές, θέλει ανοιχτά αυτιά, μάτια, μυαλό και καρδιά… θέλει αγάπη στον εαυτό μας και κατ’ επέκταση σ’ ότι είναι έξω από εμάς.
Όση ωριμότητα χρειάζεται για να παραμένει κανείς ερωτευμένος, τόση και άλλη τόση χρειάζεται για να αποχαιρετά, να κλείνει, να τελειώνει έρωτες. « Ένα όχι, ένα φτάνει, τέλος, …» δεν είναι αρκετό για να μπορέσει κανείς να αποχαιρετίσει καλά ένα έρωτα. Γιατί οι έρωτες που τελειώνουν με μίσος, με θυμό, με πικρά, στέκουν εμπόδιο στην συνέχεια της ζωής, με τον ίδιο τρόπο που στέκουν εμπόδιο και οι νεκροί έρωτες που τους κρατάμε μόνο και μόνο από φόβο, ανασφάλεια, παθητικότητα και μοιρολατρία.
Είτε δεν αποχαιρετούμε έναν έρωτα, κρατώντας τον πεισματικά στην ζωή μας είτε τον αποχαιρετούμε με εχθρότητα, κάνουμε το ίδιο κακό στον εαυτό μας! Στερούμε το οξυγόνο από την ζωή μας και θαβόμαστε στην θλίψη, την απογοήτευση και την αρνητικότητα. Μόνο αποχαιρετώντας με ωριμότητα, επίγνωση και υπευθυνότητα, μπορούμε να ανοίξουμε τον δρόμο της ζωής μας σε νέους έρωτες.
Πως ξεχωρίζεις όμως πότε πρέπει να αποχαιρετήσεις έναν έρωτα ή πότε πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο γι’ αυτόν;
Η απάντηση δεν υπάρχει πουθενά στα βιβλία. Δεν την μαθαίνουμε σε κανένα σχολείο. Την μαθαίνουμε ζώντας την ζωή μας. Μας την μαθαίνουν οι εμπειρίες μας, τα λάθη μας, τα σωστά μας, οι επιλογές μας , οι απολογισμοί μας, οι στοχασμοί μας και οι αναστοχασμοί μας. Αποκτούμε την σοφία της σωστής επιλογής για μας , σιγά σιγά, μεγαλώνοντας, ωριμάζοντας και κυρίως ζώντας. Και ζούμε μόνο όσο ρισκάρουμε, όσο επιλέγουμε, όσο δεσμευόμαστε, όσο χρησιμοποιούμε τα λάθη μας ως μαθήματα και όχι απλά ως πηγές ενοχών. Ζώντας ολόψυχα, γεμίζουμε με εμπειρίες, δράσεις, εικόνες, συναισθήματα και βιώματα τα οποία μπορούν να μας διδάξουν το σωστό αρκεί να δηλώσουμε μαθητές της ίδιας μας της ζωής.
Μακάρι να μπορούμε πάντα να ζούμε μεγάλους και μικρούς έρωτες, να παραμένουμε ανοιχτοί και διαθέσιμοι και να απολαμβάνουμε και να είμαστε ευγνώμονες για κάθε μας στιγμή!
Μαρία Κυριακίδου, ψυχολόγος.