Τώρα που μεγάλωσες, έχω επιτέλους περισσότερο χρόνο για μένα. Δεν χρειάζεται να σε ακολουθώ σε κάθε σου βήμα, να τρέχω για να σε προλάβω σε κάθε σου παραπάτημα, να οργανώνομαι μόνο με βάση τις δικές σου ανάγκες… και να ακούω συνεχώς το όνομα μου για το κάθε τι! «Μαμά… αυτό…, μαμά… εκείνο…., μαμά… θέλω…, μαμά… δεν θέλω….. μαμά…. Μαμά….». Αυτά τελείωσαν!  Κι όμως γιατί νιώθω σαν να έχω μια πληγή; Γιατί δεν ηρεμώ; Γιατί κουβαλώ μέσα μου ένα μαύρο σύννεφο, έτοιμο για βροχή; Γιατί αντί να σε χαρώ που ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς μόνη/ος σου, τρέχω να επανασυνδεθώ μαζί σου και προσπαθώ με κάθε τρόπο και με κάθε αφορμή, να σε προσγειώσω εδώ κάτω μαζί μου;

Γιατί, λένε, μια φορά μαμά, πάντα μαμά! Γιατί, λένε, πως όσο μεγαλώνεις, τόσο αυξάνονται οι κίνδυνοι και άρα τόσο αυξάνονται και οι ανησυχίες των μαμάδων! Γιατί, λένε, τα παιδιά πρέπει να τα «προσέχεις» όσο χρονών και να είναι. Αλήθεια; Είναι μόνο αυτό; Ή μήπως πίσω από αυτό κρυβόμαστε όλες οι πληγωμένες, οι παραγκωνισμένες και οι έτοιμες προς «συνταξιοδότηση» μαμάδες; Μήπως απλά δεν είμαστε έτοιμες να αποδεχθούμε αυτό που θεωρητικά επιθυμούμε για τα παιδιά μας; Μήπως ενώ θέλουμε να γίνουν αυτόνομοι άνθρωποι που θα πατούν στα πόδια τους, στις δικές τους δυνάμεις, όταν φτάνει αυτή η στιγμή, δεν είμαστε έτοιμες να προσαρμοστούμε στον αποχωρισμό και στα νέα δεδομένα της οικογενειακής μας κατάστασης; Μήπως κρύβουμε πίσω από κάθε τους λάθος, κάθε τους στραβοπάτημα, τους δικούς μας φόβους, τις δικές μας αδυναμίες και την δική μας ακαμψία να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε και να προσαρμοστούμε στην νέα φάση της ζωής μας;

 Ξεκινάμε ως ζευγάρι, γινόμαστε οικογένεια και μετά ξανακαταλήγουμε ζευγάρι! Μια νέα φάση ζωής που απαιτεί αποθέματα εσωτερικά αλλά και αποθέματα σε επίπεδο συντροφικής σχέσης. Ξαναγινόμαστε ζευγάρι! Τι σημαίνει αυτό; Πόσο έτοιμοι είμαστε; Πόσο μας φοβίζει; Τώρα που «πέφτει η κουρτίνα» της οικογένειας και αποκαλύπτεται πιο φανερά και ξεκάθαρα ο πυρήνας, δηλαδή το ζευγάρι, τι βλέπουμε; Αυτό που βλέπουμε μας ευχαριστεί ή μας φοβίζει; Ξέρουμε καλά πώς να είμαστε ως γονείς, αλλά ως ζευγάρι κάποιου πως νιώθουμε; Και κυρίως αν πάψουμε να «παιδευόμαστε» με τα θέματα του παιδιού μας, και συγκεντρωθούμε στην δική μας ζωή, τι καλούμαστε να αναγνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε;

Μαμάδες, πόσο εύκολα δικαιολογούμε την δυσκολία μας και τις αδυναμίες μας! «Δεν γίνεται να ησυχάσω και να ασχοληθώ με τα δικά μου …., όταν βλέπω το παιδί μου να κάνει τόσα λάθη, τόσες λάθος επιλογές….. όταν υπάρχουν γύρω του τόσοι κίνδυνοι που δεν τους αντιλαμβάνεται….., όταν αντιμετωπίζει την ζωή του τόσο ανεύθυνα, χαλαρά… τόσο απερίσκεπτα…..» . «Κι αν πάθει κάτι, αν το εμπιστευτώ και αυτό καταστρέψει την ζωή του…..». «Αν….αν……αν….». Πλημμυρίζει η ψυχή των μαμάδων (εννοείται και των μπαμπάδων, αλλά εδώ αφιερώνουμε στις μαμάδες) με σκοτεινούς φόβους, ανησυχίες, προβληματισμούς και ανασφάλειες. Κρυβόμαστε πίσω από τα λάθη των παιδιών, λες και εμείς δεν έχουμε κάνει και δεν έχουμε μάθει από τα δικά μας λάθη.

Εν τέλει, αγαπητές μαμάδες, αυτό που μας τρομοκρατεί δεν είναι τόσο η ίδια η ζωή αλλά οι ίδιοι μας οι φόβοι για την ζωή και η αποδοχή ότι δεν είμαστε πια «παντοκράτορες» στην ζωή των παιδιών μας, ότι δεν έχουμε πια τον πλήρη έλεγχο, ότι δεν παίζουμε πια τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Κάπου εκεί, ενδόμυχα, κρυφά και κεκαλυμμένα, βρίσκεται και ο δικός μας φόβος για την δική μας ζωή. Πόσο ευχαριστημένες και γεμάτες είμαστε από τις δικές μας επιλογές; Πόσο ήσυχες και ολοκληρωμένες νιώθουμε με την δική μας ζωή (όχι των παιδιών μας!). Πόσο έτοιμες είμαστε να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη και να τα αντιμετωπίσουμε; Τελικά μπορούμε να ζήσουμε την δική μας ζωή και να πάψουμε να ζούμε και να αναπνέουμε μέσα από τα παιδιά μας; Μπορούμε να κάνουμε πράξη αυτό που στα λόγια λέμε ότι δηλαδή θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτόνομα και ανεξάρτητα; Μπορούμε να κάνουμε την εσωτερική υπέρβαση,  να αποδεχθούμε ότι η προσφορά μας με αυτόν τον τρόπο έφτασε στο τέλος της και ότι είναι ώρα ο ρόλος μας ως γονιός να πάρει άλλη μορφή, χωρίς να απαιτούμε «αποζημιώσεις» τύπου «εγώ για σένα έκανα τα πάντα….θυσιάστηκα… και εσύ τώρα….»;

Τώρα που μεγάλωσαν, δεν  θα είναι πια η πριγκίπισσα ή ο πρίγκιπας της  ζωή μας… και κυρίως εμείς δεν θα είμαστε οι βασιλιάδες της δικής τους ζωής.  Έτσι απλά!  Τέρμα  το βασίλειο. Αλλάζουν οι υπήκοοι, αλλάζουν οι όροι δύναμης και ελέγχου, αλλάζουν οι διαδικασίες αποφάσεων και κανόνων. Οι βασιλιάδες (με αυτόν τους τον ρόλο) καταλήγουν  «άεργοι – συνταξιούχοι», θέλουν, δεν  θέλουν!

Ώρα για αναπροσαρμογές. Η αγάπη παραμένει σταθερό συστατικό της σχέσης μας με τα παιδιά μας. Αυτό δεν αλλάζει. Αυτό που χρειάζεται να αναδομηθεί είναι η μορφή της σχέσης και  η επικοινωνία . Πάντα τα παιδιά μας,  θα είναι παιδιά μας και εμείς οι γονείς τους! ΑΛΛΆ όχι πια με τους ίδιους όρους, όχι πια με τα ίδια δεδομένα, όχι πια με τους ίδιους τρόπους. Η σχέση γίνεται πιο ισότιμη.  Γίνεται μια σχέση μεταξύ ενηλίκων με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την ευθύνη των αποφάσεων, των τρόπων επικοινωνίας και την γενικότερη οργάνωση ζωής. Ισάξιοι είμαστε ή θα πρέπει να είμαστε πάντα με τα παιδιά μας,  ανεξαρτήτου ηλικίας, όμως ισότιμοι γινόμαστε σταδιακά με το μεγάλωμα τους. Όχι με βάση τις επιλογές τους, αν δηλαδή τις εγκρίνουμε ή όχι, ούτε με βάση τα λάθη τους. Ισότιμοι γινόμαστε με βάση την ηλικία και την ευθύνη. Όσο τους στερούμε την ευθύνη, τους κρατάμε μικρούς! Αν περιμένουμε να τους δώσουμε την ευθύνη μόνο αν λειτουργούν όπως θα θέλαμε, τους εγκλωβίζουμε σε μια αμφιθυμική στάση μικρομέγαλου.

Αν πραγματικά θέλουμε να μεγαλώσουν,  αυτό θα γίνει!

Θα γίνει από την στιγμή που εμείς οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, αποφασίσουμε να στηρίξουμε την απόφαση μας για το μεγάλωμα των παιδιών, υπερβαίνοντας τις προσωπικές – εσωτερικές ή και συντροφικές – αδυναμίες μας, τους φόβους μας και τις ανασφάλειες μας!

Τα παιδιά θα καλομεγαλώσουν αν το κάνουμε πρώτοι εμείς! Αν εμείς πρώτοι μεγαλώσουμε με θάρρος, ευθύνη και χαρά!

Μαρία Κυριακίδου, Ψυχολόγος.

3 κακές συνήθειες που ωθούν στην κατάθλιψη

Αποχή από την άσκηση

Κακή διατροφή

Έλλειψη ύπνου

Ρωτήστε με

Είμαι εδώ για να σας λύσω οποιαδήποτε απορία μπορεί να έχετε σε ότι αφορά την ψυχική σας ισορροπία.