Ηζωή μας είναι γεμάτη από αλλαγές που δεν έχουν προσχεδιαστεί από εμάς και ούτε μπορούν να ελεγχθούν από εμάς.
«Σταματάμε για να προχωρήσουμε»
(Arnold Retzer)!!!.
Η ζωή με άλλα μάτια!
Η ζωή μας είναι γεμάτη από αλλαγές που δεν έχουν προσχεδιαστεί από εμάς και ούτε μπορούν να ελεγχθούν από εμάς.
Πώς να συνεχίσω μετά από μία απόλυση, θα βρω δουλειά; Πώς να συνεχίσω να ζω με λιγότερα λεφτά; Πώς να αντιμετωπίσω μια ασθένεια, την απώλεια της υγείας μου; Πώς να αντιμετωπίσω τα γηρατειά; Πώς να συνεχίσω να ζω αφότου τα παιδιά «έφυγαν» από το σπίτι; Πώς να συνεχίσω μετά από έναν χωρισμό; Τέτοιου είδους αλλαγές συναντά κανείς στην ροή της ζωής του και καλείται να τις διαχειριστεί.
Κάθε τέτοια αλλαγή σημαίνει το τέλος μια δομής, μιας κατάστασης, μιας οργάνωσης και την αρχή μιας νέας. Όταν τελειώνει κάτι που δεν μπορεί πια να συνεχιστεί με αυτή την μορφή, μπορεί να μας γεμίσει με σύγχυση, απογοήτευση, αποπροσανατολισμό, επιθετικότητα, οργή, ίσως ελπίδα για αποκατάσταση, κατάθλιψη ή και να μας οδηγήσει στην αποδοχή του τέλους. Όταν για παράδειγμα χωρίζουμε, ο χωρισμός μπορεί να δημιουργήσει τέτοια σύγχυση και αποπροσανατολισμό που να μας καθυστερήσει από την αποδοχή του τέλους και την συνέχιση της πορείας προς την αρχής μια άλλης κατάστασης ζωής. Το μεσοδιάστημα μεταξύ της αποδοχής του τέλους και της ανάληψης δράσης για μια νέα αρχή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα σταμάτημα. Και η αλήθεια είναι ότι στις αλλαγές «σταματάμε για να προχωρήσουμε» (Arnold Retzer).
Σταματάμε για να κατανοήσουμε ότι δεν γίνεται κάτι να συνεχιστεί μ’ αυτόν τον τρόπο, για να αποδεχθούμε – να συμφιλιωθούμε μ’ αυτήν την κατανόηση, να αποχωριστούμε αυτό που χάνουμε, να «πενθήσουμε» την απώλεια, να τιμήσουμε με απολογισμούς όλα όσα πέρασαν και να προετοιμαστούμε για την μετάβαση προς την επόμενη φάση, δηλαδή την αρχή της κατάστασης που έπεται.
Ένα σταμάτημα ενδέχεται να δημιουργήσει στο άτομο προβλήματα – συμπτώματα όπως κρίσεις πανικού, ψυχοσωματικά, άγχος, φοβίες, κατάθλιψη κ.α. Τα συμπτώματα αυτά είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας για προσαρμογή στις δεδομένες συνθήκες. Αν τα δει κανείς σε ατομικό επίπεδο, μοιάζουν σχεδόν ακατανόητα ή και παράλογα. Αν τα δει όμως ενταγμένα μέσα στο πλαίσιο που συμβαίνουν (με ότι αυτό περιλαμβάνει, καταστάσεις, αλλαγές, σχέσεις, αποφάσεις, φάσεις ζωής κ.τ.λ.), μπορεί να γίνει κατανοητός ο λόγος ύπαρξης τους και η λειτουργία τους.
Επομένως το σύμπτωμα (όσο δυσάρεστα κι αν βιώνεται) δεν είναι πάντα για κακό. Αν το δει κανείς ως ένα πέρασμα, μια στάση – σταμάτημα , ως ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ αυτού που τελειώνει και αυτού που αρχίζει, θα είναι ίσως πιο εύκολο να συνεχίσει την κίνηση της ζωής του χωρίς το βάρος , την ταμπέλα της ψυχικής ασθένειας και χωρίς την αίσθηση του «ηττημένου» από την ζωή.
«Σταματάμε για να προχωρήσουμε»!!!.
Και αυτή η σκέψη ως ιδέα μας απομακρύνει από τους «τοίχους» που βλέπουμε στα αδιέξοδα μας και μας οδηγεί να πορευθούμε προς άλλους εναλλακτικούς δρόμους ζωής.
Μαρία Κυριακίδου, Ψυχολόγος,