ας μαζέψουμε τα σπαθιά μας
04/05/2014
Π
ίσω από κάθε καυγά, κάθε μάλωμα, κάθε διαμαρτυρία, κρύβεται ο φόβος της συναισθηματικής αποκοπής. Είναι ο τρόπος μου εκείνη τη στιγμή να σε ρωτήσω: «Μετράω για σένα?», «θα είσαι εδώ όταν σε χρειαστώ?» «Με αποδέχεσαι?».
Είναι ο φόβος μου που ξεσπάει για να ξεσηκώσω την καρδιά σου, να σε επαναφέρω συναισθηματικά κοντά μου, να δημιουργήσω ξανά την αίσθηση της ασφάλειας μέσα στη σχέση μας.
Είναι ένας άτσαλος τρόπος να σου δείξω ότι φοβάμαι να μείνω μόνη μου εκεί έξω, γιατί χωρίς την ασφάλεια της σχέσης νιώθω ανήμπορη.
Είναι η κραυγή διαμαρτυρίας για την αποσύνδεση που βλέπω να συμβαίνει, που μας παρασύρει…
Η αγάπη… ο καλύτερος μηχανισμός επιβίωσης… πόσο τρομακτικό να νιώθω αποσυνδεμένη από σένα, αποκομμένη συναισθηματικά…
Η αγάπη… που εμπεριέχει την ανάγκη για ασφάλεια μέσα στο δεσμό…
Αναπόφευκτα, όταν ξέρω ότι θα τρέξεις όταν σε χρειαστώ, ότι θα είσαι διαθέσιμος όταν το θελήσω, νιώθω πιο σίγουρη για μένα… ο κόσμος δείχνει λιγότερο απειλητικός.
Μένω, μένεις στη σχέση μας και μιλάμε ανοιχτά, ειλικρινά, ξεκάθαρα.
Μένω, μένεις στα συναισθήματά μας και πετάμε τις μάσκες.
Μένω, μένεις στην καρδιά μου και λέμε αυτό που θέλαμε να πούμε αλλά είπαμε κάτι άλλο στη θέση του.
Μόνον έτσι μπορώ και θέλω να μείνω και να μείνεις…
