Μ
ιλάς, επικοινωνείς, συνδιαλέγεσαι.
Συλλέγεις λόγια, φράσεις, εκφράσεις, χειρονομίες, κινήσεις.
Τα εκτιμάς, τα αξιολογείς, τα κρατάς, τα φορτώνεις το μυαλό σου.
Μόνος, σε δεύτερο χρόνο τα απλώνεις εκεί μπροστά σου κι επιδίδεσαι στο παιχνίδι της ανάλυσης.
Όλα τα λόγια που ειπώθηκαν τα φωτίζεις με τον δικό σου προβολέα, τα αναπαράγεις για να τα αναλύσεις, να τα διαλύσεις, να τα συνθέσεις σύμφωνα με τις δικές σου προβολές, τις δικές σου ερμηνείες, τις δικές σου ανάγκες, ώστε τελικά να «καταλήξεις», να καταλάβεις, να τακτοποιήσεις το κάθε τι μέσα σου.
Σε κάθε επόμενη ανάλυση, καινούργιες «σημαντικές» λεπτομέρειες ξεπηδούν κι αναρωτιέσαι πώς δεν το θυμήθηκες πιο νωρίς, αφού η κάθε λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά.
Το μυαλό σε τρελούς ρυθμούς, σαν ντεντέκτιβ, νιώθει ηδονή κάθε φορά που κάτι άλλο ανακαλύπτει.
Ναι, τώρα, μπορείς να καταλάβεις, να ερμηνεύσεις, να δικαιολογήσεις και νιώσεις ήσυχος με αυτό… μέχρι την επόμενη λεπτομέρεια που θα ανατρέψει όλα όσα μέχρι τώρα είχες τακτοποιήσει… κι αρχίζεις από την αρχή…να τροφοδοτείς το μυαλό σου με όλες εκείνες τις άχρηστες πληροφορίες, τα ανούσια δεδομένα… μέχρι να νιώσεις ότι το μυαλό χρειάζεται να το εκπαιδεύσεις, να το ξεγελάσεις, να το κατευθύνεις στην ουσία, για να μπορέσει να γίνει ο τέλειος σύμμαχος…
