ας μαζέψουμε τα σπαθιά μας
04/05/2014
Π
έρασα σχεδόν μια ζωή αναζητώντας ασφάλεια και ικανοποίηση έξω απ’ τον εαυτό μου, έξω από μένα, δίνοντας τη δύναμή μου και την ευθύνη μου σε ανθρώπους, συνθήκες και προϋποθέσεις, κάπου μεταξύ φόβου κι ελπίδας, κάπου μεταξύ εξάρτησης κι απελευθέρωσης.
Ζούσα όπως όλοι οι εξαρτημένοι, προσκολλημένοι σε σκέψεις και συναισθήματα με όρους.
Τώρα που στη ζωή φαίνεται όλα να γκρεμίζονται και να καταρρέουν, τώρα που τα μάτια μαθαίνουν κοιτάζουν καθαρά, που τα χέρια δεν έχουν από πού να πιαστούν, που οι σκέψεις αποδομούνται, είναι η στιγμή για να πάρω την εσωτερική στροφή.
Να αποστασιοποιηθώ από όσα νομίζω ότι βλέπω και όσα φαντάζομαι…
Η προσωρινότητα των πάντων, γίνεται ακόμα πιο έντονη στην ατέλειωτη στιγμή του τώρα.
Ξέχασα πολλές στιγμές ποια είμαι. Χάθηκα μέσα στις διαδρομές αυτές που νόμιζα ότι ήταν για μένα. Μπλέχτηκα σε όσα περίμεναν οι άλλοι από μένα κι εγώ από τους άλλους. Πόσο μάταιο και μη αληθινό… Αναλώθηκα σε σκέψεις και θεωρίες για τους άλλους… αστείο, αφού ίσα που γνωρίζω εμένα!
Δώρα, όλα, των καιρών!!
