Χ
αμένος, κάπου…
Κοιτάς αλλά επέλεξες να μη βλέπεις, επέλεξες να μην αφουγκράζεσαι όσα ακούς.
Σκέψεις, κουβάρια μπλεγμένα με θλίψη, απογοήτευση, θυμό και πίκρα, με μικρές ανταύγειες χαράς. Επέλεξες να εστιάζεις στα σοβαρά, στα δύσκολα. Που και που θυμάσαι ότι δεν είναι μόνον αυτά η ζωή, αλλά με τόσα που γύρω σου συμβαίνουν ξεχνάς και να θυμάσαι.
Κλωστές, τα συναισθήματα, διαλυμένες από του καιρού τα γυρίσματα. Γυρνάς στις παλιές σχέσεις, σε όσα θα μπορούσες να έχεις κάνει για να αλλάξεις τη ροή, να δημιουργήσεις ένα άλλο σενάριο, με όσα τώρα ξέρεις. Και συνεχίζεις να κάνεις σενάρια, όμως μένουν στις δίνες του μυαλού.
Απέχεις από την πραγματικότητα. Ακινητοποιημένος, παγωμένος με ένα «αν» να κρέμεται στην άκρη των χειλιών σου. Αναμασάς τις προϋποθέσεις που χρειάζεσαι για να γίνεις ευτυχισμένος, σκέφτεσαι όσα θέλεις να αλλάξουν για να επιτρέψεις στον εαυτό σου να χαλαρώσει. Ζητάς να αλλάξεις, όχι εσύ, τα πράγματα γύρω από σένα. Ψελλίζεις σκόρπιες λέξεις, για να θυμίζεις στον εαυτό σου.
Μπλέκεσαι στα παιχνίδια του μυαλού, υποτάσσεσαι σ’ αυτό, νομίζεις πως έτσι ελέγχεις τα πράγματα. Τα παιχνίδια της καρδιάς σε φοβίζουν, σε κάνουν να χάνεις τον έλεγχο, προτιμάς να απέχεις.
Ζήσε σου φωνάζει η φωνή, μα δεν την ακούς, γιατί νομίζεις πως ζεις. Άλλη η διάσταση της ζωής στο νου του καθενός.
Νομίζεις πως το ψεύτικο που ζεις είναι το αληθινό γιατί το αληθινό φαντάζει στα μάτια σου με ψεύτικο. Μπλέξιμο μεγάλο κι απ’ αυτό πώς να βγεις… μένεις να ονειρεύεσαι, γιατί στο όνειρο ζεις ένα προς ένα τα δικά σου σενάρια.
Μπορείς, μπορείς, να κάνεις τη ζωή σου κατά πως εσύ το θέλεις, έτσι όπως εσύ θα το ορίσεις, μόνο σήκω και κάνε το πρώτο βήμα, τα άλλα θα ακολουθήσουν…
