ας μαζέψουμε τα σπαθιά μας
04/05/2014
Π
αρατηρώ τα πρόσωπα, τις εκφράσεις, το αποτύπωμα του χρόνου πάνω τους…
Αναρωτιέμαι για τις ζωές τους, αναρωτιέμαι για όσα μπορεί να ένιωσαν, να αισθάνθηκαν, για όσα τους έκαναν να είναι αυτό που είναι.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκλήρυνε την έκφρασή τους. Αν ποτέ υπήρξαν άτομα με πάθος αλλά σταδιακά παραδόθηκαν.
Αναρωτιέμαι αν ζουν συνειδητά ή αυτόματα, αν καταλαβαίνουν το πώς ζούνε. Αν νιώθουν κύριοι της ζωής τους ή έρμαια των καταστάσεων. Αν είναι πραγματικά ζωντανοί ή κινούνται με κεκτημένη ταχύτητα.
Αν τα λόγια, οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι δικές τους ή απλά μια αναπαραγωγή. Αν μιλούν για να επικοινωνούν ή μόνο για να σπάνε τη μοναξιά τους ακούγοντας τη φωνή τους.
Αν μπορούν αληθινά να σχετιστούν και να επενδύσουν σε μια σχέση.
Κόσμοι ξεχωριστοί, διαφορετικοί, μοναχικοί. Ζω ανάμεσά τους, περνάω δίπλα τους, αλληλεπιδρούμε. Κάθε πέρασμά μου από δίπλα τους παρεμβολή άλλης ενέργειας, άλλης ηλεκτρικής τάσης, που στιγμιαία μου φέρνει στο μυαλό όλα αυτά.
Καθρέφτης ο ένας του αλλουνού κι αναρωτιέμαι ποια δικά μου κομμάτια αναγνωρίζω και στέκομαι να παρατηρώ αυτά τα πρόσωπα, κάθε φορά που τα ανταμώνω…
