Ν
ια κατανοήσω το ότι νιώθουν καλά όταν πετάνε κάτω τα χαρτιά τους, το κυπελλάκι του καφέ τους, τα τσιγάρα τους. Ποια είναι η νοητική διαδικασία ή δεν υπάρχει νοητική διαδικασία?
Να νιώσω πως νιώθουν όταν ενώ έχουν αναλάβει δέσμευση απέναντι σε ένα πλάσμα που έχει την ανάγκη τους, το παρατάνε, έτσι απλά… ανοίγουν την πόρτα τους και το πετάνε έξω. Πραγματικά, ποια είναι η συναισθηματική διεργασία? Κοιμούνται ήρεμα? Νιώθουν καλά με τον εαυτό τους? Θεωρούν ότι έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα?
Θέλω να καταλάβω ποιο είναι το σκεπτικό τους και ενώ υπάρχει ουρά στα φανάρια, την προσπερνάνε και περνάνε και με κόκκινο.
Γιατί θα πρέπει μόνον με την απειλή συνέπειας, νόμων, κανόνων να μπορούν να πειθαρχούν και να υπακούν?
Δεν ονειρεύονται κάτι καλύτερο? Είναι καλά με τα πράγματα, τις συνθήκες όπως είναι?
Περνάει από το μυαλό τους οτι τα πράγματα δεν είναι έτσι επειδή οι άλλοι τα έκαναν, αλλά επειδή και οι ίδιοι συμμετέχουν?
Αν είναι τόσο αδιάφοροι για όσα βρίσκονται έξω από την πόρτα τους, πόσο άραγε ενδιαφέρον δείχνουν για όσους βρίσκονται μαζί τους πίσω από την κλειστή πόρτα?
Έχουν ποτέ αναρωτηθεί γιατί χρειάζονται δικαιολογίες διαρκώς? ακόμα και για τα πιο ασήμαντα πράγματα?
Θα ήθελα να τους ακούσω και να ακούσουν και οι ίδιοι τα λόγια τους ενώ μιλάνε.
Χρειάζομαι, ναι το καταλαβαίνω είναι δική μου ανάγκη, να κατανοήσω.
Δεν μπορώ να δεχτώ το ότι ο καθένας μας μπορεί να κάνει ότι θέλει, όπως θέλει, όταν το θέλει, χωρίς καμία ανάληψη ευθύνης απέναντι στον εαυτό και τους άλλους.
Πονάω όταν προσπαθώ να επεξεργαστώ όσα συμβαίνουν, όσα ΜΑΣ συμβαίνουν, όταν όλοι μας δεχόμαστε τις συνέπειες των πράξεων του ενός.
Μου είναι πολύ σημαντική η φροντίδα όλων για όλα γύρω μας..
Για μένα... σε μένα... είναι πολύ σημαντική η συμπόνια, η ενσυναίσθηση, η ευθύνη, η πειθαρχία.
