Η
αυλαία έπεσε.. σιωπή… μόνο βουητό στ’ αυτιά αντηχεί.
Εικόνες, μνήμες, σκέψεις… κενό πηχτό και βαρύ.
Το κορμί που στέκεται όρθιο, κορμί ενός άλλου το νιώθεις, κι όχι το δικό σου… γυάλινα μάτια κοιτούν στο πουθενά. Ακινησία. Μόνον ο νους καλπάζει, προβάλει εικόνες, στιγμιότυπα, το ένα πίσω από το άλλο… χαρές, λύπες, πόνος, εναλλάσσονται με απίστευτες ταχύτητες κι αποτυπώνονται στο σώμα σου που λυγίζει στον πόνο της ανάμνησης.
Ξεχνάς ποιος είσαι, ξεχνάς από πού ξεκίνησες, πως στο τώρα έφτασες… κενό… και μια μάσκα για πρόσωπο.
Βουτιά στο τίποτα… βουτιά στο απύθμενο βάθος. Ελεύθερη πτώση… γκρέμισμα κάθε προσδοκίας… ελπίδα?
Χρειάζεται να μάθεις να ζεις και μέσα σε αυτήν την προσωρινή αναπηρία, όλα τα μπορείς κι αυτό θα το μάθεις.
Ανασαίνεις αργά… μαζί με την ανάσα κι ο χρόνος σέρνεται σαν ερπετό σε καμένη γη… καμένος τόπος και η ψυχή, γεμάτος χαλάσματα κι ερείπια.
Ο νους τρέχει, ζητάει να χτίσει πάνω στα γκρεμίσματα, η ψυχή δεν το αντέχει… όχι ακόμα.
Χρειάζεται χρόνο να θρηνήσει, να πενθήσει κι ας μην αντέχει.
Τραντάγματα στο κορμί, σαν από ηλεκτροσόκ, από τις μνήμες. Τα μάτια διαστέλλονται, ο πόνος απλώνεται κι ύστερα το κορμί, αργά, χαλαρώνει, μέχρι την επόμενη σύσπαση.
Ωδίνες… παλεύει να γεννηθεί μια νέα ζωή μέσα από δύσκολο τοκετό… βάστα… μπορείς… ακόμα ένα ψέμα στ’ αυτιά «ο καθένας έχει όσα μπορεί να αντέξει»… ψέμα μεγάλο! Ξέρω πως άλλο δεν αντέχεις. Το παράπονο ξεχειλίζει, ζητάς παρηγοριά.
Πάρε βαθιές ανάσες μέχρι την επόμενη ωδίνη. Όλα περνούν, μαζί κι αυτό. Κοίταξε μακριά, μερικά «τώρα» μετά θα είσαι και πάλι εσύ, μα πιο ολόκληρος. Τώρα φτιάχνεις τον κύκλο σου. Τώρα κτίζεις. Η σημαδεμένη ψυχή, η πονεμένη ψυχή είναι η ολόκληρη ψυχή.
Μην αντιστέκεσαι στον πόνο, μάθε να περνάς μέσα από αυτόν. Χαιρέτησέ τον, μίλα του, δες τον. Είναι ο πόνος που τώρα σε αλλάζει και σε μεταμορφώνει. Γεννάς και γεννιέσαι. Δημιουργείς μια καινούργια ζωή. Θα περάσεις μέσα από πύλες… αφέσου ν’ ανοίξεις για να βγεις ξανά στο φως.
Τούτο το σκοτάδι, λόγο έχει ύπαρξης… μείνε ακίνητος, χωρίς σπασμούς. Μην το τρέμεις, είναι μόνον η απουσία του φωτός. Κάθε νύχτα έχει ένα ξημέρωμα να την περιμένει. Θα ξημερώσεις κι εσύ σε μια νέα γη, να ζεις μια νέα ζωή. Αυτήν που θέλησες να έχεις…
Αυτοεξορίστηκες σε αυτά τα χαλάσματα για να μπορέσεις να δημιουργήσεις από την αρχή.
Πάρε καινούργιες ανάσες, η νέα ζωή έφτασε να γεννηθεί..
