Ζ
εις στις σκέψεις σου και το μυαλό σου.
Κάνεις σενάρια, παίζεις ρόλους, στήνεις διαλόγους.
Ζεις μέσα σ’ αυτά. Μεγαλώνεις, μεγαλώνουν μαζί σου.
Παίρνουν τη θέση της αλήθειας μέσα σου.
Αρχίζεις να χάνεις την επαφή με την αληθινή αλήθεια.
Μέσα στα καινούργια, κάθε φορά, σκηνικά νιώθεις πως αποκτάς υπόσταση. Όλα ελέγχονται, νομίζεις, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Παίζεις σκάκι με σένα για να κερδίσεις, σε κάθε περίπτωση.
Λίγος ο χρόνος για αλληλεπίδραση… είσαι απορροφημένος … κάθε στιγμή αλλάζει το στήσιμο, ανάλογα με τα κενά που θέλεις να γεμίσεις. Κάθε σενάριο είναι ένα παυσίπονο για όσα κρατάς αφανέρωτα.
Νομίζεις ότι ζεις, νομίζεις ότι αισθάνεσαι και νιώθεις… νομίζεις…
αλλά δε ζεις…
φοβάσαι να βγεις στην αρένα της πραγματικής ζωής,
στην πραγματική αλληλεπίδραση,
στο μη αναμενόμενο που κάθε στιγμή σε περιμένει,
στο γκρέμισμα της ψευδαίσθησης του ελέγχου,
στα συναισθήματα που στιγμές στιγμές σε ορίζουν και σε καθορίζουν,
τίποτε άλλο δεν είναι η ζωή παρά ένας καθρέφτης, όπου καθρεφτίζεται το μέσα σου, όπου καλείσαι να γίνεις τόσο γενναίος ώστε να μπορέσεις να αντικρίσεις αυτό που είσαι, αυτό που νιώθεις, αυτό που σκέφτεσαι.
Γενναιότητα χρειάζεται αυτό το κοίταγμα, αυτό το καθρέφτισμα…
