Κ
άθε τι που συμβαίνει στη ζωή μας, κάθε γεγονός, φορτίζεται από μια ερμηνεία, τη δική μας.
Όλα όσα υπάρχουν μέσα στο γεγονός αυτό, ερμηνεύονται με όσα την κάθε στιγμή, με την εκάστοτε συνειδητότητα μπορούμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε.
Αν, λοιπόν, ήμουν μικρή και με πίεζαν να διαβάσω, με χαρακτήριζαν τεμπέλα ή κουτή, το παιδικό μου μυαλό τα κατέγραψε σαν ανικανότητα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις που αντιμετωπίζω, είτε σαν έλλειψη εξυπνάδας.
Μεγαλώνοντας και έχοντας αποθηκεύσει στο σώμα μου, στο συναίσθημά μου και στο νοητικό μου, την τότε ερμηνεία, κάθε γεγονός που υποσυνείδητα μου θυμίζει εκείνο το αρχικό, -είτε στην επαγγελματική είτε στη συντροφική μου ζωή-, ανασύρω την ίδια ερμηνεία και κατά συνέπεια το ίδιο συναίσθημα.
ΟΜΩΣ, αυτό δε σημαίνει ότι ο τρόπος που τότε επέλεξα να εξηγήσω μέσα μου τα συμβάντα είναι και ο πραγματικός. Την πραγματικότητα εγώ τη δημιουργώ και τη διαμορφώνω. Πολλοί από εμάς, βιώνουμε τα ίδια γεγονότα, όμως η στάση μας απέναντι σε αυτά διαφέρει. Γιατί? Επειδή η μετάφραση του καθένα είναι βασισμένη στα δικά του διαφορετικά βιώματα.
Αν, δηλαδή, συνειδητοποιήσω πως ανάλογα με τον τρόπο που θα επιλέξω να εξηγήσω τα γεγονότα θα εξελιχτεί και η ζωή μου, έχω κάνει το πρώτο βήμα να αναλάβω ΕΓΩ την ευθύνη της ζωής μου. Ένα γεγονός, χωρίς τη φόρτιση της ερμηνείας, δε σημαίνει κάτι. Αρχίζει να σημαίνει, όταν εγώ το χρωματίζω και του δίνω την έννοια που επιλέγω.
Τι κάνω? Αποφασίζω να είμαι αυτός που έχει τη δύναμη να επιλέγει το καλύτερο για τη ζωή του, χωρίς να παραμένει προσκολλημένος στους ρόλους, που μέχρι τώρα με χαρακτηρίζουν, με εξυπηρετούν και με περιορίζουν.
Παύω να είμαι ο καημένος που οι γονείς μου με υποτιμούσαν κι επιλέγω να βάλω μερικά ακόμα δεδομένα στο σκηνικό. Τα καινούργια δεδομένα είναι ότι οι γονείς μου μπορεί να θεωρούσαν ότι αυτός ήταν ο κατάλληλος τρόπος για να με κινητοποιήσουν να βγάλω το δυναμικό μου. Μπορεί, επειδή νοιάζονταν για μένα, να ήθελαν να με κάνουν δυνατό και να μην το βάζω κάτω. Αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν. Παύω να είμαι το μικρό ανήλικο που έχει πληγωθεί κι αποφασίζω να ενηλικιωθώ και σαν ενήλικας να αναλάβω την ευθύνη μου για την οπτική της ζωής μου.
Απελευθερώνω θυμούς, φόβους, απογοητεύσεις, ανασφάλειες, δίνοντας ένα νέο ορισμό, μια νέα εξήγηση, αρχικά στα τότε γεγονότα και κατ’ επέκταση σε όσα στο τώρα μου συμβαίνουν.
Τι παίρνω μέσα από αυτή τη στάση μου? Δύναμη, Χαρά, Γαλήνη, Ενέργεια, Υγεία!
Για μια ακόμα φορά, η επιλογή είναι δική μου!!
