Γ
ια όσες γεννηθήκαμε γυναίκες κι ευλογηθήκαμε με το προνόμιο να γίνουμε μητέρες, γράφω αυτά τα λόγια.
Σαν έναν ύμνο, στο δώρο ζωής που προσφέρουμε, φέρνοντας στον κόσμο ψυχές που έρχονται για να συμπορευτούμε και να εκπαιδευτούμε σ΄αυτή την κοινή ζωή μας.
Από τη στιγμή της σύλληψης ξεκινάει ο συσχετισμός των δύο ψυχών –της γυναίκας και του εμβρύου- κι η γυναίκα αναλαμβάνει την ευθύνη από την πρώτη στιγμή, γιατί αυτό της υπαγορεύει η φύση της.
Σ΄όλη τη διάρκεια του μοιράσματος του δικού της κορμιού, η γυναίκα αρχίζει να βιώνει τη θηλυκή της υπόσταση και να ξεδιπλώνει τις ιδιότητές της. Μαθαίνει να αγκαλιάζει, να αποδέχεται, να είναι στοργική, να δίνει, να προσφέρει την ουσία της στον ιερό σκοπό της δημιουργίας της ζωής.
Γίνεται ένα λουλούδι, που μέρα με τη μέρα ανθίζει κι εκπέμπει την ποιότητα της δόνησής της που κι αυτή μετουσιώνεται, όσο η διαδικασία εξελίσσεται.
Μέσα από τη διαδρομή της δημιουργίας, αρχίζει να φωτίζει προς τα έξω το εσωτερικό της φως, να ξεδιπλώνει τα κομμάτια της απειροσύνης που κρύβει μέσα της.
Με τον τοκετό, συντελείται η μεταμόρφωση. Τα δυο κορμιά αποχωρίζονται. Ένα μωρό γεννιέται, μια γυναίκα γεννιέται και γίνεται μητέρα, μια οικογένεια γεννιέται.
Κάθε σημείο στη διαδρομή της μητρότητας, έχουμε άπειρες ευκαιρίες να ενδυναμώσουμε, να προσφέρουμε, να εξελιχθούμε.
Αυτό που η καινούργια ψυχή μας φέρνει, αυτό που εμείς κουβαλάμε γι΄αυτή την ψυχή, είναι κάτι που διαρκώς θα μας μεταμορφώνει και τους δυο.
Το να βοηθήσουμε να έρθει στον κόσμο μια ζωή, είναι η πιο δυνατή προσευχή, είναι η ενότητά μας με τη θεϊκή χάρη.
Ας κρατάμε ζωντανή τη θύμηση μέσα μας ότι είμαστε εμείς, οι γυναίκες, που παίρνουμε μέρος σ΄αυτό το ιερό μυστήριο της ζωής…
