Είναι οι μέρες

E ίναι οι μέρες, οι μήνες, οι καιροί… τώρα παρά ποτέ που δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να επιλέγουμε διαζευκτικά. Δεν γίνεται να κινούμαστε σε πόλους. Δεν μπορούμε πια να υποστηρίζουμε ή μια κατάσταση ή κάποια άλλη. Τώρα, παρά ποτέ, είναι η ώρα της σύζευξης και της ένωσης. Έχουμε ανάγκη να περιμαζέψουμε την ενέργειά μας σε κάτι πιο ολόκληρο και όχι διασπαστικό και διαχωριστικό. Ο νους μας τρελαίνεται να φτιάχνει σενάρια, να στήνει διαμάχες, να υπερασπίζεται κάτι και να μάχεται κάτι άλλο. Είναι σαν να επιτιθέμαστε στον εαυτό μας κάθε στιγμή. Σαν να αρνούμαστε ότι είμαστε και αυτό και το άλλο. Σαν να νομίζουμε ότι έχουμε την δυνατότητα να ζούμε με κάποιες συγκεκριμένες ποιότητες, ιδιότητες και δεξιότητες, απορρίπτοντας όλες τις υπόλοιπες. Σαν να ακρωτηριαζόμαστε κάθε στιγμή και να μικραίνουμε, διαρκώς να μικραίνουμε και να συρρικνωνόμαστε. Απλά δεν γίνεται… απλά … Γεννηθήκαμε για να μεγαλώνουμε και να διευρυνόμαστε και να περνάμε τα σύνορά μας κάθε στιγμή. Για να μαλακώνουμε, να στρογγυλεύουμε και να λειαίνουμε τις γωνίες. Να δεχόμαστε και να αποδεχόμαστε. Αυτή είναι η ζωή και το μήνυμά της. Οποιαδήποτε άλλη στάση, δεν είναι μέσα στη ροή.