Ε
ίναι, λοιπόν, εποχή που κλείνουν κύκλοι και μαζί τους κλείνουν και σχέσεις. Για κάποιες από αυτές, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν θα τελειώσουν ποτέ. Αργότερα, με το μεγάλωμά μας, μαθαίνουμε ότι το ποτέ δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει το πάντα. Και οι δυο λέξεις αναφέρονται στις στιγμές, όχι στοβάθος του χρόνου.
Είναι ο καιρός, που οι παλιές ενέργειες που κομίζουν αυτές οι σχέσεις, δεν μπορούν να σταθούν και να επιβιώσουν στο τώρα και απλά διαλύονται.
Εκπλήρωσαν το σκοπό τους. Ολοκλήρωσαν το σχέδιό τους. Έδωσαν και πήραν και στο παρόν δεν χωράνε, επειδή δεν είναι λειτουργικές.
Αφήνουν κενό, δημιουργούν ελλείμματα, προκαλούν συναισθήματα, πολλές φορές υπάρχουν και ερωτηματικά που αιωρούνται αναπάντητα.
Σε δεύτερο χρόνο, και όταν τα συναισθήματα καταλαγιάζουν, γίνεται ένας απολογισμός κι αυτό όχι επειδή το χρειάζεται η ψυχή, αλλά γιατί ο νους έχει ανάγκη να τακτοποιήσει την κατάσταση.
Πολύ αργότερα, όταν όλες οι εσωτερικές διαδικασίες ολοκληρώνονται, μένει το βίωμα και αυτό που άφησε η εμπειρία.
Δύσκολες διαδρομές, όσες φορτίζονται από το συναίσθημα που συνοδεύεται από την ερμηνεία του.
Οι πρώτοι αποχαιρετισμοί είναι οι πιο επώδυνοι. Μετά, εκπαιδευόμαστε, και οι αποχαιρετισμοί γίνονται πιο κομψοί, με μεγαλύτερη χάρη και περισσότερη ακεραιτότητα. Έρχεται και η στιγμή που δεν χρειάζεται ούτε ο αποχαιρετισμός, επειδή σε ένα άλλο επίπεδο ο κύκλος έχει κλείσει. Θέμα εκπαίδευσης και αυτό…
