Αντιπαράθεση Με Το Εγώ

Ε ίμαστε δυο άτομα που συνυπάρχουμε στο ίδιο σώμα, που μοιραζόμαστε τον ίδιο νου. Εγώ κι αυτό. Υπάρχουν στιγμές που δε ξεχωρίζω ποιος είμαι… μπερδεύομαι, με μπερδεύει… Αυτό είναι γεμάτο φόβο και κακία, πλημμυρισμένο από ζήλια, όμως νιώθω κι εγώ έτσι πολλές φορές…δε σταματάει να κρίνει και να κατακρίνει κι αυτό μου προκαλεί διαρκώς σύγχυση… βγάζει βίαιες συμπεριφορές και με γεμίζει αρνητικές σκέψεις και μοτίβα, όμως δε ξέρω ποιος από μας τους δυο το κάνει τελικά…

Αποδοκιμάζει κι απορρίπτει ότι κι αν κάνω… συνέχεια μου λέει όχι… προκαλεί φόβο, όμως όταν φοβάμαι φοβάται κι αυτό… με περιορίζει, που τονίζει όλες μου τις ανασφάλειες… όταν θυμώνω μαζί του και το απειλώ, κλαίει και πενθεί… πονά και φωνάζει… οι πληγές του είναι ανοιχτές κι αιμορραγούν, όμως μαζί του πονάω κι εγώ… ζητά βοήθεια και δε μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα… νιώθει αβοήθητο, κι εγώ είμαι αβοήθητος… δεν έχει σκοπό, δεν έχει κατεύθυνση, δε νιώθει χαρά…αλλά κι εγώ νιώθω να χάνω τη χαρά μου… ζει μόνο για τον εαυτό του… Όλα τα ελαττώματα σε ένα και μόνο άτομο, το άτομο που «συγκατοικώ»… δε ξέρω πώς να απαλλαγώ, πώς να διαχωριστώ… νιώθω ότι θα ήμουν πολύ καλύτερα χωρίς αυτό, πολύ καλύτερος άνθρωπος…

Υπάρχουν στιγμές, μόνο στιγμές μέσα στο χρόνο που περνούν φευγαλέα κάποιες σκέψεις που μου ζητούν να του δώσω αγάπη, να του δώσω φως, να το συγχωρήσω, να το αγαπήσω και να το συμπονέσω και να το απελευθερώσω για να απελευθερωθώ… είναι στιγμές που κατανοώ ότι αυτός είναι ο προορισμός του, αυτός είναι ο τρόπος του να με βοηθήσει να εκπαιδευτώ, να μπορέσω να μάθω, να δω… ο τρόπος μέσα από τις αντιθέσεις, τη διαφορετικότητα, την πολικότητα, το διαχωρισμό… γιατί έτσι είναι εδώ στη γη, από τη στιγμή που αποχωρίστηκα το σώμα της μαμάς μου… να συνυπάρχω μέσα από όλα τα ζευγάρια των αντιθέσεων… το αρσενικό και το θηλυκό… τη μέρα και τη νύχτα, το φως και το σκοτάδι, τη ζωή κι το θάνατο… το ξέρω, το νιώθω… όμως νιώθω ενοχές… μιλάνε όλοι για την ενότητα, όμως εγώ δε νιώθω πάντα έτσι, μόνο στιγμές…