A
κόμα μια φορά, τώρα είναι η εποχή που τίποτα δεν είναι γνωστό εκ των προτέρων, τίποτα δεν είναι δεδομένο, για τίποτα δεν μπορείς να προβλέψεις την έκβαση.
Είναι σα να έχουμε δεμένα τα μάτια μας και να προχωράμε σε μια διαδρομή που δεν είναι χαρτογραφημένη, αλλά το κάθε πάτημά μας δημιουργεί το μονοπάτι στο οποίο ΤΩΡΑ βαδίζουμε.
Οι παλιές διαδρομές έκλεισαν κι έγιναν αδιέξοδα και καλούμαστε να προχωρήσουμε μόνον προς τα εμπρός ή έστω εναλλακτικά δεξιά κι αριστερά. Πάντως σίγουρα όχι προς τα πίσω. Η σκακιέρα της εποχής το βηματισμό προς τα πίσω δεν τον περικλείει στους κανόνες της. Την κίνηση που κάθε φορά κάνουμε την αποφασίζουμε στη στιγμή, στο τώρα, όχι από πριν, όχι κάνοντας σενάρια μέσα στο μυαλό μας ελέγχοντας όλες τις προϋποθέσεις, όλες τις παραμέτρους και όλα τα ενδεχόμενα.
Ακούμε όλους τους ανθρώπους γύρω μας να λένε πολύ συχνά «δεν ξέρω» για τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα, για αυτά που μερικά χρόνια πίσω προγραμματίζαμε μήνες πριν. Τώρα, αυτό δεν υπάρχει. Τίποτα δεν προγραμματίζεται, γιατί ο χρόνος μετράει διαφορετικά. Μέσα σε κάθε ημέρα, βιώνουμε αλλαγές καταστάσεων που με τις ταχύτητες του παρελθόντος θα βιώναμε σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα Θέλουμε χρόνο για να προσαρμοστούμε, να αποδεχτούμε, να αφεθούμε σ’ αυτό το στροβίλισμα του χρόνου γιατί απλά –όσο κι αν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε- δεν υπάρχει χρόνος.
Τελικά, σ’ αυτό το «δεν ξέρω», εμπεριέχεται η βαθύτερη γνώση, γιατί όταν αποδέχομαι ότι τίποτα δεν ξέρω αλλά ταυτόχρονα ξέρω ότι «ξέρω» μέσα μου, είμαι ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα.
Όταν είμαι ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα, είμαι πολύ κοντά στο να αφεθώ.
Και τι είναι το άφημα αν όχι η βαθιά εμπιστοσύνη μου πως ο,τι και αν γίνει είμαι εντάξει με αυτό. Μεγάλη κουβέντα? Ας απαντήσει ο καθένας μας!
